mutluluk profesörünün intihar etmesi

ironiktir. ama öyle böyle değil ha, sağlam bi ironidir denilesi durum.

mutluluğun intiharda olduğunu düşündürür.

leo buscaglia bunun aksi yönündeki en güzel örnektir.

kendini öldürmesi ve bunca zaman insanlara öğütlediği mutluluk vsleri tam bir ironidir falat özellikle kendini asması... bence kendini asarak intihar edenlerin iç dünyaları daha bir farklı oluyor. çünkü hem şekil olarak hem ölüm süreci olarak diğerlerinden daha trajik gelmiştir bana. birde boğulmak...

(bkz: ironi)

ironi mi? belki. mantıklı mı? evet. mutluluk belki de insanın kendi seçimini uygulayabilmesidir. sıkıldığın, beğenmediği bir filmden çıkmak gibi. kendini mutsuz eden şeyi -yaşama eylemi- sonlandırma bir nevi.

bazen hayatta herşeyi bilmemek daha iyidir.mutluluk belli formülleri olan bir matematik denklemi değildirki x ve y'yi yerine koyunca soru çözülsün.bazen sizin x ve y'leriniz başkasına, başkalarınınkide sizinkine uymaz.mutluluk bireysel bir ruh halidir.bakın millet profesör falan ama çatır çatır intihar ediyor.

"hocanın dediğini yap, gittiği yoldan gitme" sözünü tekrar haklı çıkarırcasına yapılmış bir sonnn...

(bkz: mutluluğu ölümde bulmak)
(bkz: bir umut olarak ölüm)

ya ne olacağdı.

terzi kendi söküğünü dikemezmiş, hakikaten doğruymuş.