lisede popüler üniversitede durgun olan tipler

nacizane kişiliğimi kattığım hede. lise hayatım boyunca tüm okul tarafından bilinen, dedikodusu yapılan, lise sona kadar yirmi küsür kızla çıkmış olan ben, üniversiteye başlamamla değişime uğradı adeta. kendi halimde takılan, ortama karışmayan, canı sıkılınca çıkıp iki muhabbet eden yarı asosyal bir tip oldum. herkes içip sıçarken, karı kız kovalarken ben olabildiğince kontrollü olmaya çalışıyorum. hiçbir şeyin dozunu kaçırmadan, çılgılık yapmadan, olağan ve bet takılmaya o kadar alışmışım ki, çıkıp iki kızla konuşmak, flört etmek bile içimden gelmiyor.

eskiden kızlar peşimde koşardı, artık koşmuyorlarda. ne ben kimseye dokunuyorum, ne de kimse bana dokunuyor. esasen bu durumun lisede böyle olması gerekirdi, üniversitede çıldırmam gerekirdi. ama neden böyle oldu bilmiyorum, anlam da veremiyorum. içimden eğlenmek bile gelmiyor, ama kötü de hissetmiyorum. okul bitse de iş güç başlasa diyorum.

lisede çok bokunu çıkardım galiba. 2 yıl önce lise sonda biten ciddi ilişkimin de bu duruma tesiri olabilir. hayırlısı.

edit: sorun çevremin beni dışlaması değil, sorun tamamen kafamda. içinde bulunduğum ortamdan kopuk yaşama isteğim.

mühendis in side.