lise yıllarını özleyen yazarlar

lisede uc bes kiz arkadasi olup universitede kurtlar vadisi pusu sekli 10 erkek arkadas gurubu olur bu kisilerin birde.

ben özlemem
78,79,80 yılları özlenirmi
kelle koltukta geçirdiğim 3 seneydi
3 sene içinde okulumuzda 2 öğrenci vurularak öldürülmüştü.
dalıp çıktığımız sokak kavgalarının sayısını unuttum.
yediğimiz, attığımız dayaklar boğaza köprü olurdu.
sol elimde ölene kadar taşıyacağım bıçak yarası kaldı.

Tabikide evet.

ilk okul yıllarımı bile özlüyorum. ne güzel ekmek elden su gölden hesabı ne iş güç derdi ne başka birşey hayat o zaman güzelmiş.
büyümekle çocukluk etmişim.

görsel

özlemiyorum diyen yalan söylüyordur. eğer okulda popüler ve her kızın sevgilisi bir çocuksanız ve pigme boyunda çocuklar yanınızdaki kız dolayısıyla size kıskançlıkla bakıyorsa. bir de dersleriniz iyiyse belki de hayatınızın en sorumsuz ama güzel zamanlarını geçirmişsiniz bile demektir.

ben değilimdir. sahte samimiyetleri anımsamak dahi istemiyorum.

Lise yıllarının benim için Özel bir anlamı olmadı hiç.

Sebeplerim de var...

Okuldan kaçtığımda bile eve gelirdim mesela.

Aşkı utanılacak bir eylem olarak gördüğüm için bu duyguyu hayal dünyamda idealleştirdim ve bir aşk acısı maalesef çekemedim.

Sigaraya lisede başlayamadım.

Bir marjinallik edinemedim.

Motosiklet, araba, siyasi görüş gibi kendimi tanımlayacağım hobilere sahip değildim.

Depresyona giremedim. intiharı düşünemedim. Oroin içemedim.

Vs...

Hayatımdaki diğer dönemlerden farklı hissedemedim. Aslında ben hayatımı hiç dönemlere bölemedim. Bu nefis duygudan mahrum kaldım. Kişisellikleri ret edip bir birey olma fikrimden ötürü varlığıma asla bir anlam yükleyemedim.

Ve bu durum beni sadece herkesle aynı olduğumu kabul etmiş olmamın tek farklılığım olduğuna ikna etti.

Ve bu acı itirafı kimsenin skine takmayacağı bir başlık altına; anonim kimliğimle girdiğim birkaç kod parçasının <br> lerin alt üst konuma getirip şekillendiriği bir sözlüğe yazıyorum.

Anlaşılmak ve beğenilmek için değil.

Burası benim çığlığımı kimsenin duymadığı bir yer ve ben haykırışımın gizli kalışındaki esrarın beslediği safdil bir çocuğum sadece.

benimdir o. eğitim hayatım boyunca hem en sıkıntılı hemde en güzel yıllarımın geçtiği zamanlardı. üniversite yıllarıda fena geçmedi ama lise bir başka güzeldi.

Liseyi değilde ortaokulumu özlerim ben hep semtimin içindeydi çocukluk arkadaşlarimla beraber bitirdim. Bizim semtte ķötü ,serseri insan sayısı azdi.bu yüzden orta okulda hep iyi arkadaşlarim tam anlamiyla güvenebileceğim arkadaşlarim oldu. Liseye semtimde gidemedim semtimde adam gibi temiz bir lise olmadığı için komşu semttekine gittim orasıda torbacisi,kekosu,serserisi meşhur bi semtti sonuç: Kendini bi bok sanan salak tiplerle,kekolarla dolu bi okulu bitirdim. Sağlam 2-3 kişi dişinda bi kazancım yoktur liseden.çoğu zamanda keyif almayarak gittim ortaokulun aksine.

Semtim şehremini liseye gittiğim yerde kocamustafapaşa. 4 senedir ikisinede gidemedim maalesef.

Geçmiş ardımızda, hayat önümüzde, denilesi.