körler

Gerçekten ne korkunçlar! Ruhum, seyret onları;
Belli belirsiz, gülünç; ve mankenlere benzer;
Dehşet verici, garip, sanırsın uyur gezer;
Nereye saplanmış, sır, koyu göz yuvarları.

O gözler ki tanrısal kıvılcımı gitmiştir,
Uzağa bakar gibi, bakıp dururlar göğe;
Ağırlaşmış bir başı kaldırımlar üstüne
Düş’le eğdiklerini kimseler görmemiştir.

Ve geçerler sınırsız karanlığın içinden,
Bu sonsuz suskunluğun içinden. Ey kent sen!
Böğürüp şarkı söyler, gülerken çevremizde,

Acımasız şekilde zevke sefaya düşkün,
Bak! Sürükleniyorum! Onlardan daha şaşkın,
Diyorum : Ne arıyor bütün bu körler Gök’te?

(bkz: charles baudelaire)