insanın büyüdüğünü zannettiği an

asabi abimizin karakola düştüğü an, çapkın kardeşimizin eve ilk kız attığı gündür, araba meraklısı kardeşimizin ehliyeti eline almasıdır, kimisine göre ilk kavgası, kimisine göre yediği ilk tokat, kimisine göre de alın teriyle kazandıgı ilk paradır. bazen ilk üniversite yılıdır, bazen dostundan sevgilisinden yediği ilk kazık, bazen de ilk defa bir yakınını kaybettiği zamandır. halbuki hiçbir zaman tam anlamıyla büyümemişizdir. her geçen gün biraz daha büyüsek de geçen hergün yeni bir şey öğrendikçe tam anlamıyla büyümediğinizin farkına varırsınız. işte lafım ona insanın büyüdüğünü anladığı an yoktur, zannettiği an vardır.

anneye babaya kafa tuttuğu andır. ister 5 yaşında ister 30.

Universitenin ilk gunudur.

kendi boyunun artık annesinin boyunu geçtiği an.
çok kötü bir durum insanın içi sonradan acıyor.

babasıyla siyaset tartışması.

para kazandigi andir.. ancak bir insan babasi olurse buyur.. *

annenin çocuğunu ünüversitenin yatakanesine bırakıp gittikten sonra çocuğun hiçbirşey olmamış gibi davranıp elindeki dürümü yerken gözlerinden yaşlarının döküldüğü andır.

27 yaşına geldiği an.