devlet dairelerinin önünde çömelen amcalar

bir memleket manzarasıdır. gerçi amca sıfatını kendimize yakıştıramasak da belki aynı yaştayızdır ama onlar benim gözümde hep amcadır.
son zamanlarda nesilleri azalmıştır. eskiden daha çok görürdüm, su veya elektrik faturasını ödemeye gittiğim zaman idarenin kapısı önünde veya bahçe içinde çömelmiş bir sigara yakmış, elinin ayasını çenesine dayamış, sigarayı parmak hareketleri ile içen bir çok kasketli amca olurdu.

artık devir internet devri olduğu için pek devlet dairesine gitmediğimden göremiyordum fakat bir gün yolum Muğla'nın Yatağan ilçesi Kaymakamlığı'na düştü. avluda yine kimi ayakta, bazıları köşelerde çömelmiş memleket insanlarımızı görmek beni çocukluğumda amca olarak nitelendirdiğim insanları hatırlattı. aynı yaşta bile olsak halen onları amca olarak tanımladığımı farketmiştim. hayır bu yaşını gizleme değil bir saygının ifadesiydi.

bir an dalmıştım, ellili yaşlarda bir amca :

- buyur yiğenim, bir yere mi baktın. dedi
+ baktım amca, baktım, çocukluğuma baktım.

bu amcalar artık benim gözümde, devlet dairesi önünde kararsız kaldığın an devreye giren yardım mekanizmasıdır. ancak dediğim gibi nesilleri hızla tükenmektedir.

+ milli eğitim müdürlüğü nerede amca?
- bu binada yiğen, 3. katta, hayırdır ne işin var?

elbetteki sadece bulunduğu yeri söylemesi yetmeyecekti, eskiden yadırgardım böyle soruları fakat artık öyle düşünmüyorum. iletişim güzeldir, her ne kadar günümüz piskolojisi ile giderek baskı altına alınan bu yetimiz "aman tanımadığın insanlarla fazla konuşma, hatta hiç konuşma" mekanizmasını devreye soksa da, konuşmalıdır.

insanların birbirlerinden kopmaları, iletişim kurmalarındaki zorluk en çok pazarcıların işine yarar. adresi tarif eden biri olmadığı zaman, birileri çıkar adres tarifine bedel koyar. devirimizin insanlara kazandırdığı bu güvensizlik, "adres tarifi : 5 TL" yazan adama güven duymamızı sağlar, peki nedir onu bu kadar güvenilir kılan, çömelip, sigarasını tellendiren bu amcadan farkı nedir?

işte bu örnekten yola çıkacak olursak devir, pazarlama devridir. sanal ortama itilmiş insanlar, güvensizlik ve reel iletişimin azaldığı şu günlerde, komşuluğun da önemini yitirdiği bu dönemde insanlar güvenecek, samimi konuşacak birini arar, aradıkları o kişilerin ise pazarlamacılar doldurdurmaktadır. her hangi bir bankanın "call center"'ından gelen telefonu açmayan veya konuşmayan çok az insan olur. çünkü o hattın ucundaki bayanın sesine ihtiyacınız vardır.

belki alakasız, belki nereden nereye ama ne zamanki o amcaların nesilleri tamamen tükenecektir, o zaman tamamen ilişkiler paraya dayanacaktır.