bugün

(#830361)
acilarin en buyugudur. zira kocasinin olumunu bile unutturur. canindan can kopmasidir.
anneannemin bi lafı vardı (ki kendisinin gençliğinde gazoz fabrikaları varmış hepsi bi şekilde elinden gitmiş , 17 yaşında fabrikalarda çalışmış, dedemin ailesi onu hep küçümsemiş ve ilk çocuğu ölü doğmuş..serap ezgü'yle bizbizeye konuk olabilecek kadar acı barındıran hayatı içinde ona en çok koyan çocuğunun hem de sadece karnında taşıdığı çocuğunun ölmesi olmuş..o yüzden )hep der ki "allah kimseye evlat acısı dersi vermesin, o dersi geçen olmaz"..
(bkz: why did i do that)*
hayatının gidişatı değişen annedir.

birini kaybedince öbürüne sıkı sıkı sarılandır..
şaşırandır..
kendini kaybedendir..
sağ kalan çocuğuna dışardan geldiğinde tam teşekküllü temizlik uygulayandır..
telefonunu elinden alıp tüm parçalarını söküp temizleyip öyle kullandırandır.
çocuğunun yatağına nevresimleri pisken yatandır.
temiz olan nevresime kendi pisliğini bulaştırmaktan korkandır.
kalan evladına koltukta bi köşe ayırıp gelen misafiri dahi oraya oturtmayandır.
evde çamaşır kokusundan kendinden geçsede aman çocuğum mikrop kapmasın diye sıyırandır.

yaşanmıştır.

kısacası evladı öldü diye aklını alıp köşeye bırakandır.