birini görmeyince soğumak

sevgiyle doğru orantılı mıdır değil midir bilemem, ki öyleyse ben kimseyi sevmedim demektir, ama sevdiğinizi düşündüğünüz, bu anne, baba, kardeş de olabilir sevgili de olabilir, kişiyi görmeme sürenizle doğru orantılı şekilde ilerleyen bir soğuma sürecinin hasıl olmasıdır.

mesela annemle bir ay boyunca sürekli beraber olup, ona alıştıktan sonra ayrı kalma gibi bir şeye mecbur olunca fark ediyorum ki ondan soğuyorum ayrı kaldığımda. bu ayrı kalma durumu son bulduğunda da bu soğukluğu aşıp, yeniden ısınmam bayağı zaman da alıyor, bahsedilen ayrı kalma süresi de öyle aylar yıllar değil günler ve haftalar olarak ölçülebilecek bir süre oluyor genelde.

sevgili durumlarında da aynı şey geçerli oluyor malesef. sevgimden süphem olmadığı zamanlarda da bu sorunu yaşıyorum, hani yan yanayken iyidir, sıcaklık hissedilir, beraber olmanın verdiği rehavetle kendini aşık sanırsın falan gibi durumlar pek tabi mümkündür, ve uzaklaşınca için de soğur ama böyle olmadığını da tescilledim, sevmeme rağmen bunu yaşıyorum. yani kısaca soğumak sevgi azalması gibi değil de içselleştirememek şeklinde zuhur ediyor bünyede. onsuz yaşayabilir duruma gelmiyorsunuz ama objektifleşiyorsunuz.

eğer bu durum sevgisizlik, hiç sevmemeyse annemi nasıl sevmeyebilirim diye düşünüyorum sonra diyorum ki anne sevilemez midir ki, belki sevmiyorsundur. bu kadar sevgisiz olmama şaşıyor, üzülüyorum. ya da bir şekilde kendime bir alan belirliyorum ve o alana birilerini almak bir süreç haline geliyor ve alabildiğim süreden daha az gerektiriyor sanırım alandan çıkarmak. insanlarla yaşamaya alışamamak sanırım bu ve doğuştan. işte öyle boktan bir şey.