ayrılma özürlü bir milletiz

ayrılmayı bilmiyoruz. Sevgiliden, işinden , bir mekandan , güzel bir yemekten, aşktan hatta hayattan bile ayrılmayı bilmiyoruz.
sevgiliyken herşey güzel bal badem, konu bitip de ayrılmaya gelince karşılıklı olarak iki tarafta birbirine en ağır hakaretler sosyal medyadan mesajlar dedikodu vesaire bir dünya kötü söz ve ayrılma bir kangrene dönüyor senelerce aşk yaşadığın kadın yada erkek bir anda tukaka oluyor, beceremiyoruz aşk ile veda etmeyi.
senelerce çalıştığın ilk başladığında saygı duyduğun ve sana saygı duyulan işinden ayrılırkende böyle, ya patrona yada genel müdüre saydırıyoruz yada onlar çalışana saydırıyor, çalışırken güzel ama iş bitince , öküz öldü ortaklık bozuldu oluyor.
boşanmayıda bilmiyoruz, senelerce karı koca aynı yatak paylaşılan hayat bir anda en ağır küfürler yada cinayet ile bile bitiyor, beceremiyoruz.
güncel konu alex yine beceremedik, toplumun en üstünden en altına kadar sonları yönetmeyi beceremiyoruz, paylaşılacak payda bittiğinde en çekilmez ağır insan oluyoruz.
çocukluk kodlarımızda gizli belkide bu başarısızlık, paylaşmayı bilmiyoruz.
kısaca ayrılma ve bitirme konusunda sınıfta kalan bir toplumuz.
alex konusunda da başarısız olduk bu medyaya yansıyan bir detaydı, ama benzerlerini biz hayatımızda komşumuzda ailemizde de yaşıyoruz
sona gelindiğinde baştaki saygıyı duymayıp göstermiyoruz.

(bkz: hayırlısı be gülüm)

okumadım.