ayrıldıktan sonra yaşanılanlar

geri donus umidi ve heyecani kalmamissa onla ilgili esyalari kaldirmak fotograflari silmek ortak arkadaslarla bir sure gorusmeyip unutma evresine girmektir benim icin.

son ayakta gelmeyen at durumu.

şöyle ki, insanlar geliyor, kalıyor, iz bırakıyor veya bırak(a)mıyor, yitiyor, gidiyor, ölüyor veya sadece bedenini kayıp edip tüm ruhu, tüm varlığı ile bize ve şimdiye nefes vermeye devam ediyor. öyle bir düzen işte. ki kabul etmişim zaten. böyle hayat, ölüm hakikattır. ee tamam.
genelde insanlarla muhatap olasım bile gelmiyor, her sene aynı kutlamaları yapasım, aynı ezbere satırların arasında kayıp olasım, aynı içi boşaltılmış duygu yoğunluğu içinde tükenesim… izliyorum ama, üzülüyorum da bazen, kimini daha yoğun hissediyorum. kimi iki dakika sonra paylaşılan o manşetten ibaret kalıyor, kimisi de suskun bir acıya dönüşüyor işte.. ama bugün herzamankinden biraz farklı hissettim. sanki bir şeyleri bağdaştırdığım çok özel bir zamanla son bağlantı da kopup gitmiş, zaten ıssızlaşan çağımızı terk etmiş, siyahını da beyazını da almış beni gri'ye teslim etmiş gibi.
sanki canım bile aynı can değil şimdi. eğer yaşasaydım severdim dediğim her şeyi fotoğraf kareleri ile ölümsüzleştirip, hiç bir zaman yaşayamicam duyguları bir bir kaydetmiş hep bir yerlerden bana dokundurmuş gibi… ne bilim, yiten sadece olmayan anılar olsa dahi, eksikliği canımı sıktı..

ağlayarak rehberden escort numaralarını bulmaya çalışmak.

görsel