annenin her ortamda cocuklugumuzdan bahsetmesi

annelerin çocuklarının her anını herkesle paylaşma isteğinden doğan olaydır lakin akabinde sizin terbiyesizleşeceğiniz diyaloglar meydana gelebilir.

anne: küçükken de böyleydi, zar zor yemek yerdi fakat çok usluydu, hiç üzmezdi, yaramazlık nedir bilmezdi. çok rahat büyüttüm.
misafir: ah kızıııım. naptılar da sen böyle yırtık oldun sonradan sonradan.
rod: bir dönem rahibeliğe özenmiştim, ters tepti teyzecim, ayrıca ben de tepmeyi öğrendim. tepebiliyorum.
misafir: nasııııl?
rod: bir bardak daha çay almaz mıydınız?

+bu çocukken da altına yapardı.
-eee?
+eesi hala yapıyor.

(bkz: insafsız anne modeli)

bizim zamanımızda diye başlayıp gider bu.

"ayyy poposu böyle avucuma sığardı, şimdi baksana hahahha." allah muhafaza. estauzibullah.

'bizim oğlan 3 yaşında okumayı öğrendi'.*

annemin tuvalet eğitimimi büyük bir zevkle her fırsatta anlatmasıyla dahil olduğu durumdur.
(bkz: bir de genç kız olucam annee)

sıkıcı bazende utandıran durumdur.

babalar kadar insafsız değillerdir (bkz: benim oğlumun pipisi var)

- ayynı aynı bizim emoş da öyleydi
% anne!
- ne var be
% benim adım emrullah!!

zavallı annenin bahsedecek hali kalmadığından hiç başıma gelmedi bu durum. herkes biliyor ne mal olduğumu.

annelerin evlatlarını en çok sevdiği kimbilir belki de en çok özledikleri dönemleri olduğu içindir sürekli çocukluk zamanlarından bahsetmeleri. anneler bir çok şeyi unuturlar zamanla, ama özellikle çocuklarının bebeklikleri silinmez hafızalardan.

annelerin gözünde çocukların hiç büyümediğinin yegane kanıtıdır.

eserinle gurur duyan ve onu her fırsatta dile getiren sanatçı gibidir anneler. hak vermek lazım.