annelerin çocuklarını dışarı salmama sevdası

nice çocuğun çocukluğunu etkileye sevdadır.
mesela benim annemden örnek vereyim, küçükken bizim oralarda ''akşam ezanı'' yat borusu gibi bir şeydi.eve akşam ezanından sonra girdiğinde %100 saf bir dayak yerdim. illa eve erken gelinecek, sofraya oturulacak, yemek yenecek.
hele üstün başın kirli gelirsen tam dayak yerdin.

neyse, sevdaları şöyle bir şey aslında:

+anne ben dışarı çıkıcam.
-hayır oğlum bak akşam ezanı okucak şimdi.
+ya herkes gidiyor ben niye gidemiyorum ya?
-otur oturduğun yerde baban gelir şimdi.
+ya ben niye gidemiyorum yaa? 13 yaşına geldim ben neden gidemiyorum yaa!!
-gidemezsin dedim.
+gidicem işte.
-iyi git.
+gidicem işte banane. gidicem.
-nereye gidersen git oğlum. ne yaparsan yap. zaten siz anne sözü dinlemeyin. başınıza gelecek var sizin. git. nereye gidersen git.
+gidicem işte banane!!!!!!!1

izin vermiş gibi yapıp evde tutardı. yemin ederim çok garip bir duygudur. izni verir, ama öyle bir verir ki ''hadi çık bakalım ben sana sonra ne yapacağım'' der gibi. gitsen gidemezsin, kalsan gönül razı değil..