anne ya da babanın gömüldüğü gün

büyüdüğünü hissettiğin an ve bir gün ölümün seni de bulacağı gerçeğini gözle gördüğün gün'dür.

Şaka gibi gelir inanamazsınız.
Onca kalabalık, gözyaşı, ağıtlar, dualar, ebleh eder sizi, bir tiyatro sahnesi gibi izlersiniz...
Acıyla cebelleşerek...

Babamı toprağa verirlerken, kafamı çevirdim, izlemedim, izleyemedim.
O kadarını kaldıramadım.

O şahane adamı toprağa değil, yüreğime gömdüm ben.
Nereye gidersem gideyim, benimle olsun diye, yüreğim onu her daim ısıtsın diye...

Mart ayıydı nasıl üşüyoruz anlatamam..

Gözyaşlarıma mani olamıyorum.

Az sonra işimiz bitti.

Diyorum ki bi insan babasının üstüne nasıl toprak atabilir..

Çukur yavaş yavaş kapanıyor.

O yanağı çukur adamı, o günden sonra hiç göremedim.

Ben babamı gömdüm -mezara indim -amcamla indik - yatırdık babamı güzelce -sonra çıktık -kürekler geldi ...Bi on dakka içinde o koca adamın üstünde bir ton toprak yığılıydı ...

O zaman dedim ki -demek ki hayat böyle bişeymiş ...

Aklıma şu meşhur kuran ayeti geldi o anda ...

"Siz çalışır çabalarsınız -ama mirasçısı biz oluruz !!"

Olay ekim ayındaydı -hava aslında sıcaktı...

Ama ben üşüdüm !!