anne babaya paraya ihtiyacı olup olmadığını sormak

insanın büyüdüğünü anladığı an var ya ha işte tam ondan. adlandırdığımız binlerce duygu varken adlandırılamayan zibilyon tane duygudan birini de yaşatan bu olay a.q.

üniversiteyi bitirip iş bulma sürecinde hala anne babanın eline bakarken ihtiyacım da olsa ''var, var. yeter bana. n'apıcam ben parayla.'' diye geçiştirirdim. çalınan arabasından sonra yeni araba alıp bi dünya masrafa giren -orospu çocuğu hırsız yatacak yerin yok- o da yetmezmiş gibi validenin cerrahi operasyonundan sonra lazım olur diyerek elinde kalan tüm parayı onun yanında bırakan -yemin ediyorum o kesinin sızısını aynı yerde ben de çektim saatlerce, değerlerini bilin hala yanınızdalarken-, elinde avucunda o an için bir şey kalmayan babaya aynı soruyu ben sormak zorunda kaldım dün gece, daha 5-6 ay önce verdiğim tepkilerin aynısı babamdan aldım: ''ne işim olacak benim parayla.''. büyüdükçe babama benzemeye mi başladım yoksa ben büyüdükçe babam mı yaşlandı orası da muamma zaten. yirim ikinizi de.