oğuz atay a mektup

hocam,

bu sefer kısa yazacağım, merak etme, zira vaktim yok, "zaten neyin var ki" dediğini duyabiliyorum. haklısın. artık vaktim de yok.

bu gün bir yaş daha yaşlandım, ama kutlama yapmayacağım, 2010 doğum günlerini kutlayabileceğim bir sene değil, 2010 kayıplarımın olduğu berbat bir sene, ama bu normal, insan yaşlandıkça; geçen her sene, biraz daha çok şey alıp götürüyor, giderken.

yaşlandıkça insan; bedavaya sahip olduklarını kaybedip, parayla sahip olabildiklerine kavuşuyor.

doğduğunda ailen var, annen, baban, amcan, saçların, vaktin...

yıllar geçtikçe kaybediyorsun onları, parayla sahip oldukların geliyor onların yerine, ev, araba, wii...

doğduğumuzda çok zenginiz be hocam, ne kadar kazansak da fakirliyoruz zamanla...

eksper-i mental