şakirt

anadolu nun bağrından kopup gelmiş olan saf bir evladımız nurcuların yurduna yerleşir, tabi bilerek değil birileri aracı olmuştur. neyse efendim bu evladımız eşyaları yerleştirir ve akşam yatağına yatar, derken sabahın 5 inde abilerden biri odaya girer, ışığı açar ve "beyler namaz" der. bizim evladımız pek takmaz ve duymamazlığa gelir, ama abimiz de bu oğlana kafayı takmıştır, "şakirt kalk" der, oğlan nasıl olsa gider deyip iplemez, bu sefer abi daha da sinirlenir ve anahtarının ucuyla ranzanın demirine vurarak "şakirt kalk lan" der, bizim oğlanın da sabrı taşar ve "şu şakir kimse kalksın yoksa bu ibne bırakmıycak peşimizi der." o günden sonra sonra bu evladımızdan haber alınamamıştır.*