sevmeye yeteneksiz olmak

blogumdan anlatacağım durum:

"Doğuştan mı var olan/olmayan bir şeydir bilemem ama sevmeye yeteneksiz olmak vardır. Sevmeye yeteneği olmayanlar hep acı çeker. Kimi, neyi seveceğini bilemez. Nasıl seveceğini hiç bilemez. Olanaksız aşklar edinir kendine belki, içten içe, yaşayabileceği bir aşk olmaması için bunu yapmayı tercih eder. Melankoliktir hatta, mutsuzluktan zevk almasa da, mutsuzlukla yaşamaya alışmıştır. Sadece sevmekten korkmaz, merkezinde mutsuzluğun, yalnızlığın olduğu düzeninin bozulmasından da korkar. Yaşam tarzı edinmiştir kendine yalnızlığı. Kendini atıp gözlerini diktiği yıldızlara haykırarak bakarken gözyaşlarının sesini duymak ister, hızlanan kalp atışlarının pıt-pıtlarının yanında başkasının kalp atışlarını duymak değil. Bu bir protestodur aslında. O an duymak istediği tek kalp atışı kendisinkiler gibi yalnız bir kalbinkilerdir. Yalnızlıkla atmayan kalpler O'nu anlamaz. Onlar için O, kalabalık listenin bir parçasıdır. Tek başına çıkmak ister küçük deliğinden. izbe bir köşeye sığınır, yaslar sırtını pürüzlü bir duvara, başını arkaya doğru atarak duvara selam çakar. Gözlerini boşluğa çevirir, derin bir soluk alıp gözyaşları içinde, geceye sessiz bir çığlık bahşeder. Sevdiği bir şeydir belki o çığlığı duyabilecek birilerinin olduğu düşüncesi. Bekler o çığlığı duyacak insanı. Fakat ümidi yoktur bu konuda.
Depresif bir ruh yapısı vardır. Yıkıcı değildir yalnız depresifliği, melankolisi. Bordo bir kadife kumaş kadar doygundur fakat bir o kadar da solgun. Kış vakti, kapanmak üzere olan bir kafeye girip Tom Waits'in hisleri parçalayıp yeni bir sentez haline getiren, tadılmamış, tasvir edilememiş duygulara sürükleyen bir şarkısını dinlerken yaşanan seçkin yalnızlıktır. Sevmeye yeteneksiz olmak, o konuda oturup bir şeyler yazmak isteyince, ne yazdıklarının istediği gibi olması, ne de yazmakta olduklarının devamını getirebilmesidir... Evet şu an kendime laf attım, bu konu hakkında alkollüyken daha iyi konuşuyordum. Başka bir zaman durumu kurtarmak üzere bitsin bu post artık..."