çocukları ısırarak cimcikleyerek seven insan

annem o benim. öyle bi sever ki çocukları, çocuklar kendilerinden geçerler. daha 4-5 yaşlarındayken gittiğim kreş annemin çalıştığı yere yakın bir yerdi. öğle araları sırf çocuk sevgisi yüzünden yemek yemeğe gitmez kreşe gelirdi. daha adımını içeri ilk attığında onu gören ya da sesini duyan çocuklar çil yavrusu gibi dağılırlar, köşe bucak saklanırlardı. annem gidene kadar çoğu çıkmazdı yerinden. bi ben kalırdım ortada masumca annemin yanına giderdim. tabi annem onlar kaçana kadar birini yakalayıverirdi hemen başlardı mıncıklamaya sevmeye. çocuğu bağırta çağırta severdi. sonra bi başkasını yakalardı onu severdi. ötekini bıraktığında ise çocuk neye uğradığını bilemez üstü başı harap olmuş, gözler kaymış, saç baş dağılmış şekilde tuvalete kaçardı. sırf annemin bu huyu yüzünden çocukluğum çok sıkıntılı geçti.