tanrının sevmediği bir insan olmak

insanın yaşadığı sıkıntıların, Allah'ın kullarını sevip sevmemesi ile değil, tekamül ve yaşanan herşeye rağmen hayat gemisinin nihai hedefe ulaştırılması ile ilgisi olduğundan; aslında olmayan insandır.

hayattaki herşey (ki bu herşey, hakikaten herşeyi kapsayan bir herşeydir) insanlar içindir. ki; bunu bi kere, daha bedenlenmeden önce zaten kabul etmişiz.
ayrıca eza, cefa gibi kavramlar çoğu zaman bizim yapıştırdığımız (son derece) nesnel etiketlerdir.

o an itibarı ile; bizim hayır gördüğümüz birçok şeyde şer, şer gördüğümüz birçok şeyde ise aslında bizler için hayır vardır. biz bunu kısıtlı algımızla özellikle o an için anlayamayız, o kadar.

kıyas kabul etmese de, mikronun da mikrosu düzeyde bir yaklaşım yaparsak, nasıl ki (akıl sağlığı yerinde) bir anne/baba'nın çocuğunu sevmemesi sözkonusu olamazsa, Allah'ın da bir insanı sevmemesi sözkonusu olamaz, diye düşünüyorum.

çok bi başöğretmen (ya da baş imam) edasıyla yazılmış görünse de, işbu entry; 40 yıla yaklaşmış bir yaşamdan çok pis spoiler içermektedir.