gerçeğini bildigi halde doğrusunu konuşamamak

Genellikle, insanların hep kendi aklını beğenmesi sonucunda doğru diyen birine karşı, yanlışı savunmaya devam etmesi olarak gelişen durumdur. Bu zannımca anlayışla karşılanabilir bir şeydir; çünkü kimse haksız çıkmak istemez. Bu dünyada insana en zor gelen şey yanıldığını kabul etmesidir. Bir de bu durumun dünyalık çıkarını kaybetmek istemeyenlerce ve gâvur inadıyla kullanılması vardır ki; işte onlar hiçbir şekilde affedilmemesi gereken, kanı bozuk, safi, katışıksız, süzme ordinaryus çocuklarıdır. Bu gibilerin numuneleri her millette olduğu gibi bizde de fazlasıyla vardır. Misal; Mücahit Birinci. Televizyonlarda tartışma programlarında gördüğümde ana bacı sövesim gelirdi hep. ilk gruptakilere örnek olarak da serkan toper hıyarını örnek verebiliriz.