sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

Son 1 yılım berbat geçti, öyle de geçmeye devam ediyor. Karakteri sümük kadar, bir bebeğin bezine doldurduğu şey kadar etmeyen biri için Hiç hak etmediğim şeyler yaşadım, aslında bunu kendime bizatihi ben yaşattım.

Koruduğum, üzerine titrediğim, başı her sıkıştığında yardımına koştuğum, şantaj yapıldığında korkudan uyuyamıyorken sabahlara kadar teskin etmeye çalıştığım, o şantajdan ve daha nice tehlikeden uzaklaştırdığım... üstelik bunları neden yaptığımı bile bilmediğim (belki bazen bana çok geldiğini düşündüğüm merhametimden yaptım bilmiyorum), benim için bir zamanlar çok da değerli olmayan birince çok kolay bir şekilde satıldım. Hem de iki satırlık bir mesajla...

"bana bir daha yazma, artık hayatımda başka biri var!"

Evet, sen!

Bu kadar kolay mıydı hayatının 2 buçuk yılını ne sıfatla olursa olsun paylaştığın bir insanı bu kadar kolay silip bir köşeye atmak, bu kadar değersiz miydi senin için verdiğim emekler ya.

Haydi beni silmek o kadar kolaydı, birini buldun da beni ortada bıraktın, ardındaki enkaza bakmadan s*ktir oldun gittin... hepsine eyvallah da, sonra ne diye tekrar çevremde dolaşmaya başladın? Ne diye bulunduğum ortamlara girdin? ne diye benimle tekrar diyalog kurmaya çalıştın, hem de defalarca?!

Ne diye kapımın önünde her karşılaştığımızda önümden gözlerimin içine baka baka geçtin?

Sen değil miydin bundan böyle bana bir daha Yazma diyen, ben dediğine riayet ettim, numaranı bile engelledim. Peki sonra ne değişti de defalarca beni özel numaradan arayıp hiçbir şey olmamış gibi hal hatır sordun? Hatta En sonuncusunda "Ben onu seviyor muyum emin değilim, o beni seviyor mu ondan da emin değilim" demeye varacak kadar rezilleştin?

Yaaa işte... uğruna beni iki satırlık yazıyla sattığın Eller seni benim gibi sarıp sarmalayamıyormuş değil mi hanımefendi, el oğlu sana ben gibi değer vermiyormuş değil mi?

Mutsuz olman için her gün beddua ediyorum.

Ama kahretsin ki Dünya kötülerin dünyası abi, artık buna da inanmaya başladım. Yapanın yanına kâr kalmıyor mottosu koca bir masal! tam bir senedir sen gününü gün ederken ben sessiz bir şekilde acı çekiyorum. Kahroluyorum. Ağlıyorum.

Senin s*kinde mi? Dahası HABERiN var mı? Sanmıyorum!

Seni kaybettiğime mi üzülüyorum, yoksa sadece benden bu kadar kolay vazgeçmene mi içerledim, bilmiyorum. Bir yıldır kendime en çok sorduğum ve cevabını bir türlü bulamadığım soru bu.

Kendime saygımı sorguluyorum artık. Sen bu kadar karaktersiz, vefasız olabilirsin ama ben Bu kadar güçsüz, bu kadar kolay mağlup olan bir insan mıymışım? Hem de senin gibi verilen emeklerin katresine değmeyecek birince.

Kısacası, çok kötüyüm ve birkaç gün sonra tam 1 yıl olacak bu süreç beni tahminimden çok daha fazla yıprattı. insanlara güvenim kalmadı, seninle o en güzel hatıraları yaşadığım evimde şimdi tek başıma yaşamaya devam ediyorum. Kimseyi istemiyorum, bazen bu zor süreçte yanımda olan ailem ve yakın arkadaşlarım da dahil. Çoğu bu süreci benimle beraber yaşadı, benimle dertlendiler. Haklarını inkar edemem ama... Bilmiyorum, bilemiyorum.

Tek bildiğim, senin gibi ciğeri beş para etmez bir sürtük yüzünden sürünmeye devam ediyorum ve bu durumdan deli gibi sıkıldım. Bu söze inanmıyorum demiştim ama söylemeden edemeyeceğim, yaşattıklarının mislini yaşamadan ölme... Ölme!