çocukluğa dair hatırlanan ilk an

1,5 yaşındayım. Babaannemin babası ölüm döşeğinde. Son zamanlarında bir gözü tamamen görmez olmuş. Ben karşıdan onun olduğu yatağa bakıyorum. Beni görünce yüzündeki sevinçle yerinden doğruluyor ve bana eliyle gel gel işareti yapıyor. onun o ölüme yaklaşmış yüzünden korkuyorum. Ama yine de gidiyorum. Saçlarımı okşuyor usul usul. Benimle vedalaşıyor aslında. Birkaç gün sonra da ölüyor.

Geçen eski fotoğrafları karıştırırken denk geldim kendisiyle. Ve tuhaf derecede gittikçe ona benziyorum. Ruhu şad olsun.