hastayken başında yasin i şerif okuyan sevgili

hangi biriniz kaygılanmakla ömrünü bir anlık uzatabilir?

matta 6:27

geçen aralık ayında arkamdan yediğim soğuğun etkisiyle yataklara düşmüştüm. bir insanın tüm vücudu ağrır mıymış? ateşten sürekli uyuyorum filan, baygın gibiyim. çok kötüydü hakikaten...

o dönemler bir manitam var kendisi cemaatten. son derece muhafazakar aynı zamanda medrese eğitimli bir hafız. ciddi düşünüyoruz. başka şansım da yok zaten. sağolsun hasta olduğumu ve yalnız olduğumu duyunca, seksüel açıdan da zararsız olduğuma kanaat getirince evime geldi.

bana usulen sikko bir hazır çorba yaptı, yiyemedim bile. keyfim hiç yok, bir titriyorum, bir terliyorum. akşam saatlerinde ben yine kötüleştim, ateşim yükseldi. uyumuşum o hal ile. fakat sonra...

yemin ederim öldüm zannettim. zaten zihnim yüksek ateşten bulanık, yer ve zaman mefhumum kalmamış, göz kapaklarımı zor oynatır haldeyim. bir ses... zamanla anlam kazanıyor kulaklarımda... algım açılıyor... allahım doğru mu duyuyorum? bu? kusursuz bir kıraat ile yasin-i şerif okunuyor. ananı sikiyim öldüm mü lan ben! nasıl ya? oğlum gripten adam mı ölür? ya hayır ya amına koyim ya o kadar üzüldüm ki öldüğüme. ciddi söylüyorum ağlayacaktım.

gözlerimi açtım, kafayı kaldırdım. bir baktım manita başımda mırmır mırıldanıyor... napıyon diyebildim. mırmır okumayı kesmeden başını salladı... napıyon lan dedim. okuyorum canım dedi... siktir git dışarda oku dedim. kafayı koydum tekrar yastığa. uyumuşum.

sonra iyi olunca hatırlamıyor numarası yaptım mevuzuyu. yine de terketti beni. cenaze namazında vecelle senauk kısmını eklemeyi o öğretmişti bana... hey gidi.