ağlayarak halıda yuvarlanıp bayat ekmek yemek

en son ilk okul son sınıf zamanlarında yapılmış rahatlatıcı eylemdir. ağustos ayında tamda doğum günümün akşamında evde karanlık odada yerde oturmuşum. bir önceki akşamdan kalma hafif bayat eppeğin arasına peynir zeytin koymuşum onu kemiriyorum küçük emrahın inşaatta eppek yemesi gibi ( çocukken biraz tuhaftım evet ) neyse ablam geldi gördü o halimi. ben de tısladım ona "çıhhh odadağğğnn" manasında. biraz tartıştıktan sonra "zaten seni camide bulmuştuk o yüzden garip gelmiyor artık" deyince çocuk aklımla ağzımda ekmekten ısırdığım ve çiğnemeye çalıştığım koca parça ile ağlaya ağlaya dönmüştüm yerde avını parçalamaya çalışan timsah gibi.. çocukluk zamanları güzeldi be *