bugün

yazarların söylemek istedikleri

Yalnızlığım için hep "kara bahtım kör talihim" derken aslında yalnızlığımın kendi tercihlerimden dolayı var olduğunu fark ettim.

Kalbimde ruhumda birini sevmeyi sevilmeyi bu kadar isterken yalnızlığı neden bu kadar sever oldum. insan hem yalnız kalmak isteyip hem de sevdiğine sarılmayı nasıl hayal edebilir.

Ben neden böyle bir adam oldum.

Ya da adam oldum mu?