sözlük yazarları kendilerini anlatıyor

Hayatım boyunca hep dikkatli, hep olgun biri olmak zorunda kaldım. Babamı 12 yaşımdayken kaybettim. Onunla ilgili hafızamda en taze kalan şey bana verdirdiği söz. "büyüdüğünde herkes sana x hanım diyecek kızım." derdi hep. Ardından da onaylamam için gözlerime bakıp gülümserdi. Ben o sözün peşinden gittim hep. Hala da gidiyorum. Ama bazen kendimi pes edişin kıyısında dolanırken buluyorum artık. Bu ülkede eskisi gibi şevkle sarılamıyorum hayata. Hayal kuramıyor, plan yapamıyorum. Bazen tükenmiş gibi hissediyorum. Bu ülkede artık ben dahil hiçkimse insan yerine bile konmuyor çünkü. Babama layık bir evlat olabilmek bu ülkede, bu şartlarda mümkün değil. Çok uzaklara kaçmak, çalışmaya değer bilen insanların yanında devam etmek istiyorum.

Bir de hayatıma patadanak dahil olup, tarafımdan bir anda deli gibi sevilmeyi uman erkekler var tabii. Havadan sudan konuştuğum biriyle bile olay nereden geliyorsa bir şekilde sevgililiğe geliyor. En iddialı konuşanlar bile benle birlikte en az iki kızı idare edebiliyor. Hepsi güven duygumun köküne kibrit suyu dökmeye and içmiş gibi. Uzaklara gitmeye param yok, sevgi açlığından gözü kararmış halde beni bir kurtuluş olarak gören erkeklere gönlüm yok. Sıkıştım kaldım sanki bir fanusun içine.