sesimi duyan var mı

bir dönemin en dramatik sözüydü.
milli maçtan milli maça kitlenen bir ruhu sarsmıştı '99 yılında. herkes haberler izliyordu, herkes hemde. bu cümleyi duymak herkesin tüylerini ürpertiyor, amansız bir korku salıyordu yürekle. nefesler tutuluyordu haberler başında. kazılıyor kazılıyordu, bir tek köperklerin havlama sesi geliyordu. ankarada, izmirde, trabzonda ne bliyim erzurumda sen çayını içerken, bir anne yüreği elinde sesin netleşmesini bekliyordu. "allah korusun" diyorduk hepimiz ama o sıralar pek korumuyordu.
yaşamanın diğer adıydı bu söz.
herkesin radyoda, televizyonda en acısıda enkazda tanımadan bilmeden duymayı beklediğiydi.
belleklere kazınan sarılmalar, bağırışlar, ağıtlar, annenin toprağı elleriyle kazıması fotoğraflardı.
yaşıyorum demekti.