çocukluğa dair hatırlanan ilk an

anım rüzgara karşı yürüyen adam inkine benziyor biraz.

kaç yaşındayım hatırlamıyorum. annemle evcilik oynadık o benim kızımmış falan.. sonra ben uyuyakalmışım. Annem de o anı bekliyormuş evden çıkmak için. Çok yapardı bunu markete çarşıya beni götürmemek için... ben de uyumaktan korkar olmuştum gündüzleri.

Bir zaman sonra uyanıyorum annem yok. O çocuk aklımla yüreğim ağzımdan çıkacak halde korkarak dolaplara baktığımı hatırlıyorum. O anda da kendi kendime sesim titreyerek şunları söylediğimi 'kızııım nerdesin hadi çık ortaya!'

o korkunç dakikalar ya da belki saatler ne kadar sürdü hatırlamıyorum... ama hala kapalı bir yerde mahsur kaldığımda hissettiğim o 3-4 yaşlarındaki çocuğun inanılmaz korkusu.