hiç gelmeyecek birini beklemek

bir kaç günü kalmış hastanın yaşam direnci gibidir bir bakıma. her ne kadar öleceğini biliyorsa da içinde hep bir acaba barındırır nedensiz. tabi bu direnç gidenin ardında bıraktığı hatıraların çokluğu ve zuhur eden hadisenin tazeliği ile de alakalıdır. zaman aradaki mesafeyi açmaya başlar sonra yavaş yavaş. ardından umut tükenir ve aradan bir kaç yıl geçtiğinde anlaşılır ki gitmiştir.

sonraları soyut avunma tümceleri üretir beyin. giden gider, kalan sağlar bizimdir kabilinden. bir yan yine muhteviyatında anıları barındırmasına karşın...

(bkz: sevişir gibiydi gidişin bile)