yazarların dinden kopuşu nasıl oldu

lisede din kültürü öğretmenimin kuran meali hediye etmesi ile oldu.

okudukça bir kadın olarak kitabın bana değil de erkeklere yazılmış olduğunu hissettim. kadınlarınız, kadınlarınız diye diye.

ben tanrıya inanır ve güvenirim. dedim ki benim tanrım böyle bir kitap göndermez bana. ne bileyim en basitinden kendi verdiği adet döneminde kulunu pis ilan etmez. ya da bi iki kelime de olsa kadınlara söyler ne söyleyecekse. söyleyin kadınlarınıza örtünsünler demez.

bu düşüncelerimi en yakın arkadaşıma açtım. biraz konuştuk. bana ne düşündüğünden hiç bahsetmedi. sadece benim ne düşündüğümü dinleyip ille de ben şuyum buyum demene gerek yok. bekle zaten zamanla kendini bi yerlerde bulursun dedi.

üniversitenin ilk iki senesi sanırım depresyon geçirdim. psikologa falan da gitmedim. mecbur kalmadıkça okula gitmedim, odama kapandım. biraz huzur bulmak için namaz kıldım, unuttuğum kuranı hatırlamaya çalıştım kuran okudum. ne okuduklarımı anladım ne huzur buldum.

sonra biraz araştırınca, en başından beri deizme yakınmışım bunu fark ettim. her dine saygım sonsuz, akla mantığa uydukça diyor ve sözlerime son veriyorum.

edit: imla. sözlerime don veriyorum falan yazmışım. kahkaha attım.*