bir tanrı olarak atatürk

kemalizmin takıntılarının ulaştığı son noktadır. ordularının başında düşmanı bunaltan, şaşırtan taktiklerin üreticisi dehayı ne kadar çok seviyorsam bu takıntıların sonucunu da büyük bir kederle izliyorum zira ne atatürk'ü tanrılaştırmanın atatürk'e faydası, ne de tanrıyı insani boyutlara indirgemenin tanrıya zararı vardır. konuya tam bir kendin pişir kendin ye durumu hakimdir ki vah vah vah diyerek entry'mi noktalıyorum. (bkz: gardiyan beni revire götür)