down sendromlu çocuk görünce istemsizce korkmak

aslında bir yere kadar yazını anlayışla okudum, bahsettiğinin istemsizce korkmak değil de down sendromlu çocuklara karşı nasıl davranmayı gerektirdiğinin bilinmemesi korkusu olabileceğini düşündüm.

hani kendimden şöyle özetleyebilirim durumu; seversem ailesi acıyarak sevdiğimi düşünür mü? ya da ben neden sevme isteği duyuyorum bu acımadan kaynaklı değil mi? acındığını hissederse üzülür mü? en iyisi hiç sevmemek mi? normal bir insana nasıl davranıyorsam öyle mi davranmalıyım gibi karşı tarafı kırıcı ve incitici davranışlardan korkmak.

ama şu yazın gerçekten mide bulandırıcı ve ne kadar karaktersiz olduğunu gösterdi. çocuk değil de yetişkin bile desen yine bir nebze anlarım.

--spoiler--
diyeceğim o ki; down sendromlu tanıdığınız, eski tanıdığınız vs. varsa arayı yalandan soğutup irtibatı kesin. sonra yarın öbür gün mazallah körle yatan şaşı kalkar misali mevlana'nın sözüydü galiba heh o söz misali downlara benzersiniz. hani ayıp değil günah değil ama bazı toplum içinde şerefsizler kabul etmiyorlar. halbuki onlar doğuştan öyle yaratmış rabbim yani yapıcak bişey yok, hor gören şerefsizdir shh.
--spoiler--