bir idam mahkumunun son günü

victor hugo nun müthiş eseridir. bu eseri 26 yaşında yazdığına inanamıyorum doğrusu. eser adından da anlaşılacağı gibi, bir idam mahkumunun son gününü anlatmakta ve idamın saçmalığına işaret etmektedir. kitaptan kısa bir alıntı yapmak istiyorum. bu kısım beni çok etkiledi. idam mahkumunun son kez görmesi için küçük kızı marie getirilir:

''- marie dedim. küçük maire'm.

hıçkırıklarla şişmiş göğsüme bastırdım onu sıkıca. küçük bir çığlık attı:

- ah! canımı yakıyorsunuz bayım. dedi bana.

bayım! zavallı çocuk, beni görmeyeli neredeyse bir yıl olmuştu. unutmuştu beni, yüzümü, konuşmamı, ses tonumu; hem sonra kim tanıyabilirdi beni bu sakalımla, bu giysiler ve bu solgunluk içinde? bu bellekten çoktan silinmiştim, var olmayı istediğim biricik bellekten! tanrım! artık baba değilim! bu sözcüğü, çocukların kullandığı bu söcüğü insan dilinin en güzel sözcüğü olan baba söcüğünü duymamaya mahkum olmuşum.

ve yine de, bu sözcüğü bu ağızdan duymak, bir kez daha, yalnızca bir kerecik olsun duyabilmek; işte benden alınan kırk yıllık yaşam karşılığı olarak isteyeceğim tek şey. ''