hayat hayaller ve yıkımlar

ya ben çok aptalım; ya da birileri yanlış öğretmiş bu oyunun kurallarını bana.

ben kim miyim ? sadece basit bir adam... uyumadan önce sonunda hep iyilerin kazandığı masalları dinleyerek büyüyen mutlu bir çocuk. hani eski aile fotoğraflarındaki haşarı velet.

bir de hayaller kurmuşum boyuma bakmadan. çocuk işte; hayatın adaletine inanacak kadar aptal. büyürken bir kaç kere gerçeğin şamarını da yemişim ama akıllanmamışım. sanki seninle tanışacağımı önceden biliyormuş gibi devam etmişim bildiğimi okumaya.

her sabah güneşle birlikte yeniden doğmuşum. tam zayıflarken inançlarım sen çıkmışsın karşıma. ellerine uzanmış ellerim. tutacakken ellerinde tüm hayallerimi çekip gitmişsin. yokluğunla yok olmuş hayatım, hayallerim.

benim için artık gerçekleri hazmetmek zor. masallarla büyüyen bir çocuğum ben. hem de o masallara inanacak kadar aptalım. sen gerçeklerle sevişirken; ben kendi yıkıntılarımın arasında öylesine yaşamaya devam ederim bu boşluğu, yokluğunu. hem bakarsın belki bir gün yine hayal kurarım. huzurlu bir sonun, karanlık bir ışığın hayalini. zaten elimde kalan tek şey de bu değil mi ?