anneye küfretmenin etik olması

akla gelebilecek en kotu kelimelere, onu da gectim, en saygisiz hareketlere es deger bir durumdur.

zira, vakt i zamaninda, ossde aciklanan puanima gore secim yapacakken, annemle oyle buyuk bir kavga yapmistik ki, sinirlenince on kaplan gucune donusen bendeniz, kapimin camini kirmis, uzerimdeki tisort u de, parcalara ayirmistim, ve o anda, baskasinin annesine bile soylendiginde beynime kan cikaran bir kelimeyi kullanmistim; evet o anda cikmisti agzimdan, kendimi kaybetmistim, babam tutmasa belki de, baska bir seyler dahi yapabilecegim sinirimle, en fazla elimi kestim, duvara yumruk attim, kemiklerim zedelendi; deger verdigim bir giysimden oldum; ama en onemlisi, bana yillarini vermis, okutmus, buyutmus bir insani kim bilir o anda hangi duygulara sevk ettim, o anki sinirle belki farkina varamamistim ama, olan olmustu bir kere, annem goz yaslarindan kizarmisti, neyse saglik ocagina gittik babamla, o gece orada kapandi.

ama ya sonrasi, ertesi gunu, bir sonraki gunu... annemle goz goze dahi gelemiyordum, utancimdan yer yarilsaydi da yerin dibine girseydim, uzerinden yaklasik 1,5 ay gecip de sonuclar aciklanana kadar konusmadik bile, sonuc kagidini verdigim gun de dahi, annem zorlama konusmustu, hatta dogum gunume gelen gunlerden birgun oldugu icin, annem pasta yapar, oyle kendi aramizda kutlardik...

o kucucuk agzimdan cikan kelime annemin yine pasta yapmasina engel olmamisti ama, elini opmeye gittigimde, tepki bile vermedi; ben de o anla pismanlikla karisik yatagimda goz yasi dokmustum, sonralari yavas yavas yine ana yuregi dayanamadi...

yasanilan olay gercek olup, sisirilmeden uzak yazilmistir, yine ufak ufak tartisma yasarsak annemle, annem her daim o kelimeyi suratima carpar, ben de yerle bir, yerle yeksan olurum, cigerimi soker atar adeta o kelime... o nedenle, anne sifatini layikiyla hak etmis bir kisiye ozellikle de bilincli kufur etmek, insanliga sigmaz...

(bkz: bu da boyle bir animdir)