meme kanseri

hayatıdeğiştiren hastalıktır.

yaklaşık 3aydır annemin memesine yapışan hücreler yüzünden tuhaf, berbat, tam ifade edemeyeceğim günler yaşıyorum.

annem değil, memesi kanser dedim kendi kendime hep. meme dediğin ne ki... doğduğum zaman beni doyurmaktan baska işe yaramayan bi şey değil mi.

öyle zor bir süreç ki bu. Şimdi burayı okuyanlar için yazıyorum. hele ki meme kanseri kendisi ise uzun süre kabul etmeyecek bunu. karşılaştırmalar yapacak, kendisinde kötü bir şey olmadığını düşünerek rahatlamaya çalışacak. en iyisini değil, kötüsünü düşünün. ama geçecek deyin kendinize. öyle çok örneği var ki aslında. onlar yaşıyor ben de yaşayacağım deyin ve korkmayın.

annemin memesini aldılar ve protez taktılar.daha doğrusu silikon yaptılar. silikona doğru karar vermeli meme kanseri olan hasta.

istemiyorum, pamuk koyarim ben oraya dedi annem. pamuk koyacaksandemek k istiyorsun dedim ve tekrar götürdüm plastik cerrahiye. Şimdi meme ucu yok ve şekli bozuk ama yavaş yavaş düzelecekmiş biraz da olsa. Şimdi gelenlerin hep memesine baktığını ve eğer protez olmasaydı kötü hissedeceğini söylüyor.

ilaç mı, kemoterapi mi bilmiyorum ama meme kanseri hemen yanıbaşımızda duruyor. hayata tutunmak için bi nedendir belki bu. Bir sınavdır.

yalnız değilsiniz ve başaracaksınız!