sarhoşken eski sevgiliyi aramak

başım dönüyordu eve girdiğimde. Koridor karanlık kimseyi beklemez haldeydi, sağda solda ayakkabılar etrafa saçılmış öte beri... ayık olsaydım, düşünürdüm eskiden beri böyle dağınık mıyım yoksa sen gittikten sonra mı dağıldı herşey.
Odama doğru giderken eve girişlerimiz aklıma geldi. o zamanda dağınıktık... giysilerimiz savrulurdu etrafa eve girer girmez. ve her zaman sarhoştuk...

Şimdi tek giriyorum eve... ve gene sarhoşum...
ev değil kimseyi beni bile beklemiyor artık... ev perişan ev darmadağın... usulca yatağa ilerliyorum dağılmış eşyaların dağılmış hayatımın kıyısından. Elimde telefon. Sanki sesini duyunca iyi olacakmış, herşey düzelecekmiş gibi... akşam üzeri nefretle sildiğim telefonunu hatırlamaya çalışıyorum yastığa kafamı koyduğumda... Numaranı hatırlarsam, seni çok özlediğimden bahsedeceğim, herşeyin iyi olacağından bahsedeceğim. Ama numaranı bulamıyorum aklımda, çünkü sensiz aklım, evim gibi dağınık...

Kanımda alkol, kalbimde sen numaranı bile bilmiyorum...