babanın ölmesi

Bir yarının eksik olması demektir, sokakta, bakkalda babasının elinden tutmuş yaşıtın çocuklar gördüğünde hüzünlenmek ve durduk yere hırçınlaşmak demektir. Hele ki siz daha çocukken ölmüşse, hayata resmen 1 - 0 yenik başlamaktır. Okulda öğretmenin '' baban ne iş yapıyor'' diye sormasını utançla karşılarsınız, sanki ayıp bir şeymiş gibi '' vefat etti'' derken yüzünüz kızarır.Hemen büyümek, unutmak istersiniz. Sonrası ise onu hayal etmek, nasıl bir siması vardı, nasıl gülerdi diye düşünmek ve hiç birini hatırlamamak koyar insana. Halanızın, teyzenizin, annenizin '' rahmetliye çok benziyor'' demesi sizi sevindirir, aynaya bakarsınız, kendi simanızdan onu hayal edebilmek için. Büyüdüğünüzde de '' sağ olsaydı, hiç bir şey yapmasaydı, şu köşede otursaydı gölgesi yeterdi'' diye düşünürsünüz. Bütün ezikliğinizi, hayattaki bütün yenilginizi babanızın ölmesine bağlarsınız ve dersiniz ki, çocuğum olursa onu hiç bir zaman yanlız bırakmayacağım, onu hiç bir zaman babasız bırakmayacağım...Hiç bir iş çocuğumdan daha önemli olmayacak...