ağlayan insanları teselli etme güdüsü

teselli etmekten ziyade, derdine derman olabilmek arzusudur aslında. karşısındaki ağlarken içinin parçalanmasındandır bu arzu. ağlayanın 'gönlünün' ne denli coştuğunu bildiğinden, onu bu hale sokanı yakıp yıkma isteğini yerleştirir insanın içine.

'sen ağlama, hadi dünyaları iste oldurtayım sana.'

akan her bir damla yüreğe dokunandır ya, bu da 'dayanamamanın' isyanıdır işte.

çok acı yaşayan, her bir damlanın nerelerden koptuğunu, nereleri kanatarak kirpiklerin arasından süzüldüğünü bilenlerin 'ağlayanın acısını kalpten hissetmesindendir' bu anaç duygu.

'kendi derdime derman olamadım, bırak seninkine ortak olayım.'