uzak şehirlerde sevgili olmak

hafta sonlarını iple çekmektir. sonra yolda masraf ettiniz diye o naif, düşünceli sevgilinizin elinizi cebinize attırmamasıdır. evden getirdiği kurabiyeler eşliğinde birkaç bardak çayla 3-5 saat muhabbetin dibine vurmaktır. doyulmaz, bitsin istemezsin beraber olduğunuz dakikalar, sonra akşam olur, en son feribotu yakalarsınız, kumkapıda indiğinizde akşamın karanlığında ileriden hayal meyal görünen yalova'nın tepeliklerine dalar gözleriniz, bir nefes alımına haftanın bitmesini istersiniz ona bir daha kaçıp gidebilmek için. gerçekten zordur uzak mesafe ilişkisi ama tadı başkadır dostlar.

edit: maalesef sonu ayrılıktır, ben beceremedim en azından, altından kalkamadım, başarabilen sürdürebilen varsa mutluluklar dilerim. çünkü birşeyler yarım kalıyor bir yerden sonra, en kötü anında ya da en mutlu gününde yanında olamıyorsunuz bazen daha ötesi var mı? ben inanmazdım, o sözü kabul etmezdim ama hakikatende gözden ırak olan gönülden de ırak olurmuş.