küçükken fakir çocukların önünde pringles yemek

garip bir ülkeyiz. bir insanın varsayalım çocuğun fakir olduğunu nereden bilebiliriz. kılığından mı, cadde-i kebir bağdatta pırtık blujenli o kadar çok var ki. kapıcınızın çocuğu, kimbilir aylık gelir sizden fazla.

tuğcu çocukları kalmadı ortalıkta. kimi çakma makma trend.

bir savcı dostum vardı. abur cubur. dükkana gelen çocuklara ikram ederdi, hele biraz süklüm püklümse. çocuk şaşkın bakar, tam o arada cep telefonu tıngırdar çocuğun. bizim savcının tabi aklı fırtar.

ha son model üstü açık bir arabaya değil fakirin, herkesin gözü şaşı bakar. o da belki.

şimdi pringles, bilmiyorum ama her halde en pahallı çips olmalı, bununla imrendirmeye çık, halin perişan ahbab.

hiç mi yok fakir ve zaruret, evet biraz somali, afrika demek.

çok seneler öncesiydi, bizim çocuklar okula giderken beslenme çantası takardık önlüğüne. Kimi öğrenci neredeyse konyalı (meşhur lokanta). yemekler güzel de sonra bit sardı dört yanı. hocalar zengin görmemişleri kırmamak için olsa gerek, bazı çocuklar imreniyor koymayın öyle yiyecekler diyerek, idare etmişlerdi durumu.

her eve pringles artık eskidi.