Yapım aşamasında harcanan zaman ve emeğe acıdığım bazı yörelerin özel yemeği.
O kadar zamanda ne sarmalar sarılır, kim bilir ne baklavalar açılır.
Yemeği ilk yapan kişi de bence beğenmemiş ‘keşke’ hiç yapmasaydık demiş ismi de ordan gelmiş olabilir.

iki üç gece üst üste uykusuz geçtiyse migren atağı kaçınılmazdır.

iğneyi vuran kişinin hastayı konuşturmasıyla azalacak olan gerginlik. Basit, sıradan bir iki soru sorup hasta cevaplarken iğne vurulursa kasılma bir nebze olsun az olur.

‘Sadece koşarken mi?’ Diye sorulması gerekir. Yakın zamanda akşam evine yürüyen bir genç Kadın samuray kılıcı ile öldürülmedi mi?

iletişim kurmak mecburiyetinde olup, zorlandığımız her kim varsa aslında bir köşemizi törpülüyor oluşu.
Önyargılarımızın çoğunun aileden sorgusuz sualsiz kabul ettiğimiz düşüncelerden oluşması.
Değişimin kaçınılmaz oluşu.
hayat görüşümüzün, yaşam tarzımızın farklı olduğu bir insanla iletişimden kaçmak hayata bakış açımızın dar bir çerçevede kalmasına neden oluyor. En iyi öğrenmelerim hep zorlu iletişimlerden doğdu. Ebeveyn, arkadaşlık vs hepsi için geçerli bu.

Muhtaç olmak ölmeyi isteyecek kadar da kötü bir şey değildir yahu. Kibirli olmak daha kötü bence. Bir de neresinden baktığınızla da alakalı tabi. Maddi ya da manevi Hepimizin birilerine muhtaçlığı var az ya da çok. Gündeliğe gidenin işe ihtiyacı var, gündelikçi alanın da temizlik yapıp toparlayacak birine muhtaçlığı var. Biri olmadan diğeri eksik kalır, zorda kalır.
En korktuğumuz yerden sınanıyoruz hayatta, bu konuda da büyük konuşmamak lazım.

Akademik anlamda en zeki değilsek de en çalışkan kuşağız y kuşağı olarak. Akademik başarısı düşük olanlar da sanayide iş buldu yine çalıştı. Çünkü Ne kadar çok çalışırsak, çalışkan olursak o kadar değer göreceğimiz, mutlu olacağımız felsefesi ile büyütüldük. z kuşağından en büyük farkımız bu. Z kuşağı her şeyden bağımsız sadece insan olduğu için değer görmeyi bekliyor, onlar da haksız değil aslında.

Çoğumuz bilinçli anne baba olmaya çalışıp travmasız çocuk büyütebileceğimizi sandık bir dönem. Asıl trajedisi bu bence y kuşağının. Travma oluşturmayacağız derkenki çabalarımızın travma niteliği taşıdığını farkedip biraz rahatladık şimdilerde.

En kolay yolu dikkati başka bir duruma yöneltmek. Enerjiyi sabretmeye harcadığınızda güzel şeyler size geldiğinde hevesiniz kalmıyor.

Özellikle genç yetişkinler üzerine yük olan farkındalıktır.

Kendine ait sorumluluklarını en iyi şekilde yerine getirmenin mutluluk getirmeyeceği bunlardan biri mesela. her şeye yetişemeyeceğini, müdehale edemeyeceğini, her şeyi kontrol edemeyeceğini idrak etmek zaman zaman mutsuz ediyor.
Bir yerde güçsüz, aciz olduğunu farketmek de diyebiliriz.
En iyi öğretmen de olsan kendi çocuğunun bile eğitimine müdehale edemiyorsun bu sistem içinde. Bir şekilde ayak uydurmak zorundasın.

Etrafındaki insanların, yakınlarının öngöremediklerine kahrolmak da bir başkası.
Mor lahana suyunu sirkeye dökersen pembe olur, sen mavi yap diyorlar, mümkün değil diyorsun, olur olur yaparsın deyip gidiyorlar gibi. bilgisizliklerine, olmazı oldurmak istemelerine, senin de onların dediğini yapmak zorunda olduğuna lanet ediyorsun.

Bim ateri getirecek dediler herkes ayağa kalktı. Mesele ateri değil, eskiye özlem. Eğlence, eğlence gibiydi. Şimdilerde eğlendiğini sosyal medya üzerinde göstermezse eğlenemeyen büyük bir çoğunluk var. Paylaşım yapmazsam yaşadığım anlaşılmaz korkusundan herkes her anını, mahremini ortaya sunmaktan bir hal oldu. Yoruldu. Bu mu eğlence!

Buraya yazacak daha çok şey var da şimdilik bu kadarını yazmak yetti.
iyi idare ediyoruz bence bu hayatı bu şekliyle…

Çoğu zaman hatadan kurtaran eylemsizliktir susmak.
Ne zaman ki hararetle bir şeyler söylemek istiyoruz tam da o zaman susmalı.
Canımız çok yandığında, haksızlığa uğradığımızı hissettiğimizde oluyor bu durum genelde. Konuşma ihtiyacımızın en çok olduğu anlarda söylemlerimize illaki nefsani duygular karışıyor, kibir, övülme isteği, beğenilme, dedikodu, haklı çıkma derdi vs. Derdimiz anlaşılmak değil rahatlamak oluyor çoğu zaman. Biraz susup beklemek, duyguların, olayların demlenmesini bekledikten sonra hala söyleyeceklerimiz varsa kısaca söylemek mantıklı olan. Çünkü boşa sarfedeceğimiz her kelime üzerimize yorgunluk olarak çökecektir.

Doğuştan getirdiğimiz ve yaşamımızın ilk bir kaç yılında edindiğimiz huylarımız, özelliklerimiz.
Bazen insan kendi mizacıyla savaşmak zorunda kalabiliyor. Yahu bu hiç mantıklı değilmiş zaten dediğin olayın içinde mizacın veya zaafların yüzünden yer alabiliyorsun. Gün sonunda pişman oluyorsun. Önemli olan mantığı daha erken devreye sokabilmek.

‘insanların seçimlerinin üstesinden gelemeyiz.’ Diyor Tülay kök ve ekliyor o halde biz de kendi yolumuza bakacağız. Tam da sezenin bu şarkısına vurgu yapıyor bu konuyu işlerken…

Orada olmak ruhunuzda mutlaka bir şeylere hizmet ediyordur. Yoksa çıkamamak diye bir şey yoktur, çıkmamaktır o.
mizacınız melankoliktir, ruhsal anlamda boşluktasınızdır, öyle olduğunuzda ilgi görüyorsunuzdur, rahat batıyordur vs. Yoksa halin devamı muhaldir.

Kabullendiğimiz her şeyi onayladığımız anlamına gelmiyor. Bunu fark ettiğimizde bazı şeyleri kabullenmek pek de zor değil. Bu da böyle bir durum ya da bu da böyle bir insan deyip geçebiliyor insan.