üniversiteye başlayacak olan liselinin telaşı

okulun girişinde millete
"nerde sıra oluyoz beyler"

diye sormasına neden olur

ailesinden kopma telaşıdır. yeni tanıyacağı kişilere güven sorunu yaşar. hiç unutmam üni 1. sınıfta yurtta yurdun müteahhiti bana pirzola ısmarlamıştı da yememiştim. kimdir nedir belli değil. pirzolanın içinde esrar mı var eroin mi var belli değil. sonra bir yurt yöneticisi tabi pirzolayı yemediğimi bilmiyor, kafama kakmaya çalışmıştı. adamı bir güzel haşlamıştım. oh olsundur, kendime güvenimi getiren olaydır ayrıca.

insana üniversitenin her türlü yerinde check-in yaptırır, her yerden fotoğraf koydurtur, fenadır, zordur.

Normal olandır.

Mühim olanı işaret parmağıyla palyaço görmüş çocuk gibi sevinçle debelenen, insanlarla; insan olmanın verdiği sonuçlarla alay edecek kadar boş beyinli olmamaktır.

O liseli(ki artık üniversitelidir) o günü öyle ya da böyle atlatır, lakin sana tıp çaresiz canım kardeşim !

Ve tanım: bütün tepkileriyle insandır.

Ve dip not: hayat insanların korkularıyla, endişeleriyle ve eksiklikleriyle geçmiyor. Yahut öyle bir geçiyor ki bir bakmışsın ardına arpa kadar yol alamamış, kendinden çalmışsın.

Ve edit: "dedeye sahip çıkalım" düsturuyla yüreklendirdiğim genç kardeşim varsın 'nerede sıra oluyoruz' desin.
Alnından öperiz.