ölümün insanlara değer katan bir şey olması

öncelikle,

(bkz: kel ölür sırma saçlı olur)
(bkz: kör ölür badem gözlü olur)

değerli vakitlerini değersiz uğraşlarla öldüren oyuncakların etik çerçevesini gösteren acı durum. şu hayatta en adi, en sıradan ya da yanından geçerken bir selam vermeye dahi tenezzül etmediğiniz birinin ölümü onu değerli kılar. ta ki toprağa gömülene kadar. muvakkaten de olsa oyuncaklar* değer verme eğilimi gösterirler. çünkü yine o insana değil bir gün ölecek olduklarının bilincini tazeledikleri için böyle davranırlar. yani yine kendileri için.

buradan çıkan ve sürekli olarak doğrulanan sonuç şu ki, hayat pahası olmayan saçma sapan bir şey. tüy gibi tartısız, su gibi kokusuz renksiz... ama su kadar mühim.

bizi değerli kılan şey ise hayatı az da olsa anlamlı kılan; ölüm...