ölen dedenin hiç resminin olmaması

o gitti bir daha hiç dönmeyecek. bir resmi bile yok elimizde. artık daha kuvvetli hafızaya ihtiyaç var. en son gördüğümde 4-5 sene önceydi. kameralı telefonlar piyasaya yeni yeni çıkmıştı. ama o zaman bende kameralı telefon yoktu. bilseydim. en pahalısını en kalitelisini alırdım. şöyle bir tane eski resmine sahip olabilmek için zamanı 1 kereye mahsus geriye alabilmek için neler yapmazdım. ama kabahatin büyüğü sende, şimdi böyle hayıflanmaya hiç mi ama hiç mi hakkın yok. 5 sene de 1 kere bile gidemedin görmeye, o hep ölmeyecek sandın. ama o yaşlıydı, çok fena aldandın.

kendisini hiç tanımamak kadar acı değildir.

bir dedem, annem 12 yaşında iken, diğer dedem ise babam 2 aylıkken vefat etmiş. üvey dedem ise ben 4 yaşında iken vefat etmiş. 3 dedem olmasına rağmen hiç birini hatırlamıyorum ve dede sevgisi nedir hiç bilmiyorum, ancak yeğenlerimden gördüğüm kadar ile o da çok güzel bir duygu.

hiç görmediğiniz ölen dedenizin tek fotoğrafı olduğunu 25 yaşınızda öğrendiğinizde dedenizin o tek fotoğrafına bakarken çok garip olursunuz.

hayata dair iç burkan bir detaydır.

çok kötü bir duygudur, anlatılır bazen nasıl biri olduğu neler yaptığı, ama yok ki bir resim gözünüzün önünde biraz da olsa canlandırasınız. hatta bazen etrafta dede torun sohbetini görünce içiniz burkulur, imrenirsiniz, kıskanırsınız kimi zaman da.

Daha kötüsü de bu hiç resmi olmayan dedenin siz doğmadan 24 yıl önce ölmesidir.