zihnin özgürleştikçe korkunun yücelmesi

bünyemde vukuu bulan hededir. dış dünyaya objektif baktıkça, aslında işlevselliğimin ne kadar kısıtlı olduğunu fark ediyorum.

evet biz kendimizi yönetmiyoruz, yönettiğimizi sanmamızı istiyorlar. aslında elit'lerin doğru dediklerine inanıyor, onların yanlışlarını benimsiyoruz. özgür düşünce, freedom of speech gibi zırvalarla kişisel olarak tatmin ediliyoruz. birer piyondan farkımız o kadar bile olamayışımızdır. hee fark ettik diyelim o zaman vezirliğe mi terfi edeceğiz? elbette hayır sadece satranç tahtasından soyutlayacağız kendimizi, dışarıdan izleyeceğiz oyunu. aah dostlarım ne kadar acizmişiz de haberimiz yokmuş, ne kadar biz değilmişiz de kendimiz gibi hissetmişiz. işte bundandır korkum, dehşetim.