yaşadığım her dün beni biraz daha yordu

Yarınımın güzel olacağına inanmıştım hep,
Ama her bugünde biraz daha hayal kırıklığına,
Biraz daha ihanete uğradım ve sonunda anladım.
Belirlediğim amaçların amaçsızlığından,
Söylenen sözlerin manasızlığından,
Bir şeyler adına çabalamaktan sıkıldım...
Düşünmeden konuşmaya, sessizliğimi bozmaya,
Bir saat sonrasını planlamadan yaşamaya başladım.
Anladım, düşünmek boş ve yersiz,
Anladım, insan ne hissediyorsa onu yansıtmalı,
Varsın herkes mutlu gibi yapsın üzülüyorken,
Ya da mutsuz maskesini taksın sırf acındırmak için,
Ben bağıra bağıra ağlarım bazen,
Bazen de gülesim gelir kahkaha atarım.
Yaşamak demek bu anlama gelirmiş meğer,
içimdeki boşvermişlik hissi her şeye değer...