yalnız olduğunu düşünen yazarlar

Aslında birçok yazarın şuan erkek, kız fark etmez yaşadığı bir durum olduğunu düşünmekteyim. Çoğu zaman sebebini etrafta ararken bazen de ben ne yaptım da yalnızlığı bu şekilde hakkettim demekte.

Örnek verecek olursak eğer; Dışarıya çıktığımızda insanların kahkahalarla arkadaşlarıyla eğlenmesi yada eğleniyor gibi yapması bilinmez, sohbet eden insanların, mutlu yüzlerin, bir konuda tatlı bir şekilde tartışmaları, kısacası mutlu olmaları en iyi göstergesi olabilir.

Kimi zaman kendimizde bir şeyler arasak da bulamıyor ve yahu bunun bile ortamı var bizim nasıl yok diyoruz daha da karamsarlığa gidiyoruz belki de. Psikolojik bir açıklama niyetinde değilim ama sorgulanınca nedir birçok kişinin anlayamadığı yada görülmek mi istenmemesi uzun süre anlaşılmayıp bilinmemekte.

Belki de bu yüzden sözlükte çok daha fazla vakit geçirme yazılardan bile olsa ortak düşüncelerde kişiler bulma yazılarda. Şu bir gerçektir yalnızlığın nedeni iyi anlamda bilinse yalnız olmayı seçilmezdi.

Belki de bu yüzden birçoğumuz şuan sözlükteyiz.

düşünebilmeleri yanlız olmadıklarını gösterir halbuse.

insan olduğunun farkında olan, üst insan ylunda emin adımlar atan yazarlardır.
insana yalnız olmadığını düşündüren, insanlığından korkmasıdır;
bir o kadar düşük...

(bkz: herkesi kendi gibi zannetmek)

(bkz: aranmaya inanmak)

etrafında kimin olduğu değil konu. seni anlamıyorlarsa yalnızsın işte. eh bazen anladıklarıda oluyor hani. haklarını yememek lazım. ama sürekli yalnız olduğunu düşünmek yalnızlıktan beter.