yalnız başına demir yolunda yürümek

hüzünle karışık acayip bi mutluluktur. bütün trenler gitti. şimdi bana acayip duygular kaldı. neden acaba trenlerin gidişi ve demir yolu hüzün kokar? yürümek, daha fazla yürümek, yürürken hüzünlenmek için mi? kavuşamamak var biraz. raylar sevdiğim insana bağlansaydı ben de trene binerdim. cam kırıklarına vuran güneşi perde çekip görmezdim, kamaşmazdı gözlerim. yürümek, gress yağı kokan bir yolda yalnız başına, belki de umutsuzluğa...

görsel

dinlendiricidir.

görsel

Özlenendir. Şöyle bir demiryolu olsa yakınımızda yürüsek doyasıya. Bir türkü bağlasak dilimize, Bazen eğilip mıcırlar alsak, uzaklara fırlatsak. Tellerdeki sığırcıklar ürkse, kanat sesleri kulaklarına dolsa, mütemadiyen rayların üzerinde sevdiğinin hayali görünse fena olmaz mıydı?