taksim gezi parkı nın yazarlara kazandırdıkları

güç birliğinin ne olduğunu ve hala umut dolu olmamız gerektiğini.

biber gazının tadı.

gidiş-dönüş japonya uçak bileti.

saygı, hoşgörü, sevgi...

basına asla ama asla inanmamayı öğrendim.

(bkz: nothing) bunun dışında ne fikir verdi demek gerekirse sandıkta iş bitirememenin sokaktaki yansıması nasıl olur sorusuna yanıt vermesidir. bu yarım Akıllılar keşke şahsım gibi sandıkta ak partiyi halletmeye çalışsaydı. yakıp yıkmadan. insanlara anlatarak. park işgal ederek değil.

edit: nothing dedik ama Türk solu hakkında oldukça şey katmış bu olaylar.

kullanilmak, maşa olmak nasil bi duygudur onu ogrendiler.

fazla değil 200 tl. *

hala tam anlamıyla demokrasiye geçmemiş; tam tersine diktatörlük yolunda ilerlemekte olduğumuzu anlamış olmamız.

Belli bir lideri destekleyenler hiç bir sekilde haklı veya haksız olsunlar o liderin ideolojisinden vazgeçmiyorlar. Yani rte destekçileri ilk 3-4 gün kuzu gibiydiler. Çünkü onlar da biliyordu ki polis asırı güç kullanmıştı. Başbakanın iki sözü ile ulan herkes millet çapulcu demeye başladı. Şahsen bunları gördüm, öğrendim.